Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Πώς ψηφίζουμε από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα;

Αναδρομή στον τρόπο ψηφοφορίας 
ανά τους αιώνες.
Ψάχνοντας κανείς στο λεξικό την ετυμολογία 
της λέξης «ψήφος», θα δει ότι η προέλευσή της
 έχει βαθιές ρίζες  στα αρχαία χρόνια. 
Η ψήφος γεννήθηκε από το αρχαίο ρήμα ψάω,
που σημαίνει τρίβω, κάνω κάτι λείο.

Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης
Άρα η προέλευση της λέξης ψήφος
 μόνο τυχαία δεν είναι. 
Πρόκειται για την μικρή πέτρα που έχει γίνει λεία 
με τη βοήθεια της τριβής.

Η αρπαγή της κάλπης!
Ο Χαρίλαος Φλωράκης έλεγε ότι η κάλπη
 είναι… γκαστρωμένη και επομένως 
κανείς δεν μπορεί  να προβλέψει το αποτέλεσμα. 
Παρόλ’ αυτά αν και γκαστρωμένη, 
κάποιοι δεν σέβονταν πάντα την… 
....κατάστασή της. Χαρακτηριστικό ήταν 
το παράδειγμα του βουλευτή, Λευτέρη Καλογιάννη.
Στην ψηφοφορία για ανάδειξη Προέδρου 
της Δημοκρατίας το 1985 ο βουλευτής
 της Νέας Δημοκρατίας… άρπαξε την κάλπη
 και την πήγε στα γραφεία του κόμματός του.
 Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να διαμαρτυρηθεί
 για τα γαλάζια -υπέρ Σαρτζετάκη- ψηφοδέλτια
 και λευκά για τους υπόλοιπους, αλλά και 
για την αμφισβητούμενη ψήφο Αλευρά.

Για πρώτη φορά ψηφοδέλτια…
Το ψηφοδέλτιο εισέβαλε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας
 την εποχή του Όθωνα και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη 
φορά τον Ιούλιο του 1834 στις εκλογές
 του νομού Αργολιδοκορινθίας.
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία
Ανατρέχοντας στην εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας, 
το πολίτευμα που αναπτύχθηκε στην πόλη κράτος 
της αρχαίας Αθήνας, θα δει κανείς ότι η σημερινή
 πρωτεύουσα της χώρας μας διέθετε την πιο γνωστή 
και ίσως τη σημαντικότερη δημοκρατία
 των αρχαίων χρόνων.

Άμεση δημοκρατία
Στη διάρκεια της αθηναϊκής δημοκρατίας
 εφαρμόστηκε το πείραμα της άμεσης δημοκρατίας. 
Έτσι, οι πολίτες δεν εξέλεγαν αντιπροσώπους, 
όπως συμβαίνει σήμερα. Αντιθέτως, λάμβαναν
 οι ίδιοι αποφάσεις νομοθετικού 
και εκτελεστικού περιεχομένου. 
Με μία μικρή λεπτομέρεια: 
στις αποφάσεις συμμετείχαν μόνο οι Αθηναίοι,
 οι οποίοι διατηρούσαν πολιτικά δικαιώματα 
και όχι το σύνολο των πολιτών.

Ποιοι είχαν δικαίωμα ψήφου
Στην Αρχαία Αθήνα, δικαίωμα να συμμετάσχουν 
και να ψηφίσουν στη συνέλευση της Εκκλησίας 
του Δήμου, είχαν μόνο οι άνδρες, εφόσον είχαν 
εκπληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία, ενώ 
αποκλείονταν οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δούλοι. 
Επίσης, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, όσοι ήταν 
ασυνεπείς στις οικονομικές τους οφειλές 
προς την πόλη. Σε πολλές των περιπτώσεων μάλιστα,
 η στέρηση του πολιτικού δικαιώματος ήταν μόνιμη 
ή κληρονομήσιμη.
Στην Αθήνα παρόλ’ αυτά δεν ίσχυαν τα όρια 
ελάχιστου εισοδήματος ή περιουσίας που ίσχυαν 
σε ολιγαρχικές πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας. 
Τα πολιτικά σώματα της εποχής ήταν τρία.
 Η Εκκλησία, η Βουλή των Πεντακοσίων
 και τα Δικαστήρια.
Όλοι οι πολίτες συμμετείχαν στις αποφάσεις
Σε αντίθεση με τη σύγχρονη κοινοβουλευτική 
ιστορία, στην αθηναϊκή δημοκρατία τα μέλη
 της εκκλησίας του Δήμου δεν εκλέγονταν. 
Σε αυτή συμμετείχαν όλοι όσοι είχαν πολιτικά
 δικαιώματα, όποτε εκείνοι επιθυμούσαν. 
Ήταν άμεση δημοκρατία και όχι αντιπροσωπευτική
 όπως είναι το σημερινό πολίτευμα 
της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Μάλιστα, ο κάθε πολίτης άνω των 20 όχι μόνο 
μπορούσε να συμμετάσχει στη λήψη αποφάσεων, 
αλλά θεωρούταν καθήκον του.
Οι αρμοδιότητες της Εκκλησίας
Η Εκκλησία ψήφιζε για την έναρξη πολέμου, ενώ
 είχε το δικαίωμα να παραχωρήσει το δικαίωμα 
του πολίτη και σε ξένο – μη Αθηναίο. 
Επίσης, εξέλεγε ορισμένους αξιωματούχους, 
δίκαζε πολιτικά εγκλήματα και νομοθετούσε.
Πώς ψήφιζαν οι αρχαίοι
Συνήθως η ψηφοφορία γινόταν με ανάταση 
των χεριών, ενώ οι αξιωματούχοι έκριναν συνήθως
 το αποτέλεσμα, μετρώντας με το μάτι τα υψωμένα χέρια.
 Για κάποια σημαντικά θέματα ήταν απαραίτητη
 η παρουσία ελάχιστου αριθμού 6.000 πολιτών 
στην ψηφοφορία.
Σε περιπτώσεις, όπως η παραχώρηση του δικαιώματος
 του πολίτη απαιτούνταν απαραίτητα τουλάχιστον
 6.000 συμμετέχοντες, ενώ 
για την ψηφοφορία χρησιμοποιούνταν 
σφαιρίδια βαμμένα άσπρα και μαύρα 
για το «ναι» και το «όχι αντίστοιχα, 
τα οποία έριχνε ο κάθε πολίτης με τη σειρά σε ένα
 μεγάλο πιθάρι το οποίο έσπαγαν στη συνέχεια
 για να γίνει η καταμέτρηση. Η συμμετοχή 
στη συνέλευση του Δήμου ήταν προαιρετική.
Ψηφοφορία δια βοής
Στην εποχή του Ομήρου, γίνονταν και φανερές
 ψηφοφορίες δια βοής κάτι που συνέβαινε
 και στην αρχαία Σπάρτη, όπου η ψηφοφορία ήταν 
άλλες φορές μυστική και άλλες φανερή. 
(Η φανερή, υψώνοντας το χέρι).
Αργότερα επικράτησαν τόσο η φανερή όσο 
και η μυστική ψηφοφορία. Η φανερή γινόταν
 με ανάταση του χεριού μετά από ονομαστική 
πρόσκληση των εκλογέων. Η μυστική γινόταν 
με σφαιρίδια ή ψηφοδέλτια.
Ο ελληνικός εκλογικός νόμος ορίζει συγκεκριμένα 
ότι η μυστική ψηφοφορία ισχύει για τις βουλευτικές
εκλογές, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις που έχουν
να κάνουν με εναντίωση σε προτεινόμενα 
νομοσχέδια, προτάσεις νομοθετικού περιεχομένου
ή τροπολογίες έχει καθιερωθεί
η μυστική ψηφοφορία για τους βουλευτές.
Τα ψηφοδέλτια και το σφαιρίδιο.
Τα ψηφοδέλτια χρησιμοποιούνται ευρέως,
 με την κατάργηση των σφαιριδίων από το 1912
 για τις δημοτικές εκλογές και από το 1923
 για τις εθνικές εκλογές.
Οι πρώτες εκλογές με σφαιρίδιο στη σύγχρονη
 Ελλάδα έγιναν το 1865, με νικητή 
τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο. 
Ουσιαστικά, σε κάθε εκλογικό τμήμα υπήρχαν 
τόσες κάλπες όσοι και οι υποψήφιοι, γεγονός 
που δυσχέραινε τη διαδικασία.
Η κάλπη ήταν κατασκευασμένη από τσίγκο 
και χωρισμένη σε δύο μέρη, στα οποία αναγραφόταν
 εξωτερικά το «ναι» στη δεξιά λευκή πλευρά 
και το «όχι» στην αριστερή μαύρη πλευρά της.
Οι ψηφοφόροι έπαιρναν στο χέρι τους
 από τον σφαιροδότη, αντίστοιχο δικαστικό
 αντιπρόσωπο του σήμερα, το μολυβένιο σφαιρίδιο,
 σήκωνε το χέρι του ψηλά για να δουν τα μέλη 
της εφορευτικής επιτροπής ότι κρατούσε μόνο ένα 
και στη συνέχεια πλησίαζε στην κάλπη
 για να ψηφίσει «ναι» ή «όχι».
Μαύρο…!
Επιλέγοντας κάποιος το «όχι» ουσιαστικά καταψήφιζε
 τον υποψήφιο, δίνοντάς του αρνητική ψήφο. 
Το γεγονός μάλιστα ότι η κάλπη είχε μαύρο χρώμα
 στην πλευρά του, γέννησε τις περίφημες εκφράσεις 
«τον μαύρισε» ή «έφαγε μαύρο».
Για να διατηρηθεί μάλιστα η μυστικότητα 
της ψηφοφορίας και να μην ακούγεται από ποια
 πλευρά έπεφτε το σφαιρίδιο, η κάλπη ήταν
 καλυμμένη εσωτερικά με ύφασμα.
Δαγκωτό…
Χαρακτηριστική ήταν η κίνηση κάποιων
 φανατικών ψηφοφόρων, οι οποίοι ήθελαν να δείξουν 
την αφοσίωσή τους στον υποψήφιο
 της επιλογής τους, καθώς δάγκωναν
 το σφαιρίδιο, εξ’ ου και το «δαγκωτό».
Ο ψηφοφόρος έπρεπε ουσιαστικά να περάσει 
από όλες τις κάλπες των υποψηφίων
 και να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει, ρίχνοντας
 το σφαιρίδιο στο «ναι» ή το «όχι». 
Σε διαφορετική περίπτωση του επιβαλλόταν ποινή 
φυλάκισης και χρηματικό πρόστιμο.
Φτάνοντας αισίως στο σήμερα, οι ψηφοφόροι
είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να προσέλθουν
 στις κάλπες από τις 07.00 έως και τις 19.00 
στο εκλογικό τμήμα, στο οποίο ανήκει ο καθένας. 
Η εφορευτική επιτροπή αποτελούμενη από δικαστικούς αντιπροσώπους, ελέγχει τα απαραίτητα 
έγγραφα – ταυτότητα, διαβατήριο, 
δίπλωμα οδήγησης – και επαληθεύει το όνομα
του εκλογέα στον εκλογικό κατάλογο. 
Στη συνέχεια δίνει τα ψηφοδέλτια όλων 
των κομμάτων που συμμετέχουν στη διαδικασία
 στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια. 
Μαζί με αυτά και ένα λευκό ψηφοδέλτιο.
 Στη συνέχεια ο εκλογέας μπαίνει στο παραβάν
 για να δηλώσει την προτίμησή του.

Με μία σημαντική διαφορά. 
Σήμερα πια σε αντίθεση με την αρχαία Αθήνα
οι αποφάσεις λαμβάνονται δια αντιπροσώπου
και όχι άμεσα από τον ίδιο το λαό.

Κόρινθος: 19 φωτογραφίες από την σημερινή βροχερή Λαϊκή αγορά



















Οι εκλογές του Ιανουαρίου σηματοδοτούσαν πάντα κάτι διαφορετικό.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου σηματοδοτούσαν πάντα 
κάτι διαφορετικό για την Ελλάδα.
Ποιος είπε ότι ο Ιανουάριος δεν μπορεί να είναι 
ένας καυτός πολιτικός μήνας;
Η ιστορία πάντως μας διδάσκει ότι είναι γεμάτος εντάσεις και αποτελέσματα 
που αφήνουν το σημάδι τους στην νεότερη ιστορία της χώρας.
Στην πρώτη περίπτωση, 1861, οδήγησαν στην έξωση του Όθωνα και έπειτα 
σε νέο Σύνταγμα, στη δεύτερη, 1873, στην αρχή της δεδηλωμένης, 
ενώ στην τρίτη, 1887, σηματοδότησαν την πιο μακρά τρικουπική περίοδο. 
Στην τελευταία δε περίπτωση, 1936, ακολούθησε η επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά…
Με μια ανασκόπηση στο εκλογικό μηνολόγιο από τη θέσπιση του Συντάγματος
το 1844 μέχρι και την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση αν και ο μήνας Ιανουάριος
ως μήνας διεξαγωγής των εκλογών δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο, όποτε συνέβη
αποδείχτηκε καθοριστικό για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Γράφει η Νίκη Παπάζογλου
Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, ο πρώτος μήνας 
του χρόνου φιλοξενεί την εκλογική διαδικασία. Κι αυτό γιατί σπανίως 
οι εκλογικές αναμετρήσεις ακολουθούν την άφιξη του νέου έτους και την εορταστική 
περίοδο που την συνοδεύει, η οποία δύσκολα ταιριάζει με προεκλογικές εκστρατείες, 
αφίσες και ομιλίες για την ανάληψη του πρωθυπουργικού θώκου.
 Επιπρόσθετη αιτία του αποκλεισμού του Ιανουαρίου από τους συνήθεις 
προεκλογικούς μήνες, ειδικότερα για τα παλιές προεκλογικές διαδικασίες, 
αποτελούν και οι καιρικές συνθήκες, οι οποίες είναι πιθανό να δυσχεράνουν 
τις μετακινήσεις ενισχύοντας έτσι το ποσοστό της αποχής. 
Τα 4 μόνο καλέσματα στην κάλπη τον μήνα Ιανουάριο άλλωστε, αποτελούν τρανή 
απόδειξη της μέχρι τώρα «παράδοσης». Ενδιαφέρον όμως αποτελεί είναι το γεγονός
 πως όποτε πραγματοποιήθηκαν εκλογές μετά το κόψιμο της βασιλόπιτας 
αποδείχτηκαν καθοριστικές για τις μετέπειτα εξελίξεις, η καθεμία βέβαια
 για τους δικούς της λόγους.
Στην προσπάθεια εντοπισμού της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης 
που διεξήχθη Ιανουάριο φτάνει κανείς στα χρόνια του Όθωνα. 

Υπουργείο Αίματος και καλπονοθεία
Όταν η φιλοβασιλική κυβέρνηση του Αθ. Μιαούλη, που βρισκόταν στην εξουσία 
ήδη από το 1859, χάνει αίφνης την πλειοψηφία στη Βουλή, ο συντασσόμενος
 με την αντιπολίτευση τον Νοέμβριο του 1860, Θρ. Ζαΐμης
 εκλέγεται πρόεδρος της βουλής. Ο Μιαούλης υποβάλει παραίτηση,
 η οποία δεν γίνεται δεκτή, στη θέση του καλείται ο Καλλέργης ο οποίος δεν έρχεται
 και κάπως έτσι, ο Όθωνας διαλύει με βίαιο τρόπο την βουλή
 προκηρύσσοντας εκλογές για τις 16/01/1861. 

Η διεξαγωγή τους χαρακτηρίστηκε ανορθόδοξη, με την καλπονοθεία
 να προσφέρει το προβάδισμα στις βασιλικές δυνάμεις χωρίς να λείψουν 
και οι τραυματίες σε μερικές περιπτώσεις και νεκροί οι οποίοι μετέτρεψαν 
τον προεκλογικό αγώνα σε τρομοκρατικό. Νικητής στέφθηκε ο Μιαούλης
 αποκλείοντας από τη βουλή τους Κουµουνδούρο, ∆εληγιώργη και Θρ. Ζαϊµη. 
Μάλιστα η τελευταία αυτή φάση της κυβέρνησης Μιαούλη, τηρώντας ιδιαίτερα 
σκληρή στάση απέναντι στην αντιπολίτευση, έμεινε γνωστή
 και ως «υπουργείο αίµατος». Τελικά ο Μιαούλης υποβάλει παραίτηση, 
πρωθυπουργός γίνεται ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, αλλά οι αντιβασιλικές 
διαδηλώσεις κορυφώνονται μέχρι και την νύχτα της 10ης προς 11ης Οκτωβρίου 
όπου εκδίδεται το Ψήφισμα του Έθνους για την κατάργηση της Βασιλείας του Όθωνα.
 Έτσι το έμμεσο αποτέλεσμα της κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης του Ιανουαρίου 
καθώς και του αντιδυναστικού ρεύματος που την ακολούθησε ήταν η αναχώρηση
 του βασιλικού ζεύγους από την Ελλάδα στις 23 Οκτωβρίου 1862 με το αγγλικό 
πολεμικό Σκύλλα με αρχικό προορισμό το Μόναχο. 

Κυβερνήσεις ημερών, ασύγγνωστη μειοψηφία και λοιπά τεχνάσματα…
Οι επεμβάσεις του στέμματος όμως χαρακτήρισαν και τις επόμενες εκλογές. 
Ενώ στον κυβερνητικό θώκο ανεβαίνουν με τη σειρά και μόνο για λίγες ημέρες
 διάφοροι αρχηγοί της πολιτικής σκηνής, κανένα από τα κόμματα δεν συγκεντρώνει 
την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για να διατηρηθούν οι κυβερνήσεις 
ο βασιλιάς Γεώργιος αναστέλλει την λειτουργία της βουλής. 
Με αυτό τον τρόπο ούτε η λειτουργία του πρώιμου κοινοβουλευτικού συστήματος
 ενισχύεται, ούτε παραβιάζονται οι συνταγματικές διατάξεις. 
Μετά τις εκλογές της 16 Μαΐου 1869, η κυβέρνηση Ζαΐµη που διέθετε
 την κοινοβουλευτική πλειοψηφία διατηρείται για 19 µήνες, 
µέχρι την 9η Ιουλίου 1870, όπου παραιτείται. 
Ο διορισµός και η διατήρηση της επόμενης κυβέρνησης, η οποία διέθετε 
μόνο 7 βουλευτές, προκαλεί και πάλι έντονες αντιδράσεις στο κοινοβούλιο. 
Ο Γεώργιος Α' Γκλίξμπουργκ αναθέτει την πρωθυπουργία 
στον Επ. Δεληγιώργη χρησιμοποιώντας την «ασύγγνωστη μειοψηφία» 
και όποιο άλλο συνταγματικό μέσο διαθέτει. Ετσι, η κυβέρνησή του 
μετατρέπεται σε υπηρεσιακή, παρατείνοντας τον βίο της μέσω
 των εκλογών της 27-30 Ιανουαρίου όπου μετατραπεί σε πλειοψηφική. 
Οι εξελίξεις βέβαια αυτές πρόσφεραν στην ουσία την ευκαιρία αποκρυστάλλωσης 
και εξέλιξης του κοινοβουλευτικού συστήματος της εποχής. 
Εκλογές πριν «των φώτων» οδηγούν στην μεγαλύτερη Τρικουπική περίοδο
Την τρίτη προσφυγή στις κάλπες τον μήνα Ιανουάριο, η οποία πραγματοποιήθηκε
 μέσα στον 19ο αιώνα, υπαγόρευσαν οι εκλογικοί υπολογισμοί του Χαρ. Τρικούπη. 
Η πλειοψηφία Τρικούπη είχε προέλθει από αποσκιρτήσεις βουλευτών 
και τη διάσπαση του δηλιγιαννικού κόμματος. Παρά το γεγονός ότι διατηρούνταν
 ακόμη και μετά την αποχώρηση ορισμένων βουλευτών, ο Τρικούπης διέλυσε 
τη Βουλή τον Νοέμβριοτου 1886, προσβλέποντας στην κατάκτησή της πλειοψηφίας 
μέσω των εκλογών. Η εκλογική διαδικασία ορίστηκε για τις 4 Ιανουαρίου 1887.
Η προεκλογική εκστρατεία, όπως πάντα στην Ελλάδα, έγινε σε ιδιαίτερα θερμό
 κλίμα, με εκατέρωθεν έντονους διαξιφισμούς και ύβρεις. 
Ανήμερα των Χριστουγέννων, η εφημερίδα του «Νεωτεριστικού Κόμματος»
 του Τρικούπη αναδημοσίευσε άρθρο της λονδρέζικης εφημερίδας «Καιροί» 
(πρόκειται για τους Τάιμς του Λονδίνου), οι οποίοι σημείωναν
 ότι «ενδεχόμενη νίκη του Δηλιγιάννη στις εκλογές θα σήμαινε επάνοδο 
στην πολιτική της αυτοκτονίας, χρεοκοπία, γενική παραλυσία και πολιτική 
εκμηδένιση. Αντίθετα, η επικράτηση του Τρικούπη θα σήμαινε επικράτηση
 της πολιτικής σύνεσης και της πατριωτικής αυταπάρνησης». 
Την παραμονή των εκλογών, 3 Ιανουαρίου, το «Νεωτεριστικόν Κόμμα» 
πραγματοποίησε την πρώτη σημαντική προεκλογική συγκέντρωση στην ιστορία 
της Πλατείας Συντάγματος. Περισσότεροι από 10.000 οπαδοί του κόμματος 
επευφήμησαν τον αρχηγό τους. Τελικά ο Τρικούπης κέρδισε πανηγυρικά 
τις εκλογές κατακτώντας τις 90 από τις 150 έδρες. Η Βουλή, που προέκυψε
 από τις εκλογές της 4ης Ιανουαρίου, ήταν μία από τις μακροβιότερες 
στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία. Ο Τρικούπης κυβέρνησε αδιάλειπτα
 από τις 6 Μαΐου 1887 έως τις 24 Οκτωβρίου 1890 και μπόρεσε έτσι
 να συνεχίσει το ανορθωτικό θεσμικό και οικονομικό του έργο.
Οι πρώτες τον 20ο αιώνα
Η επιλογή της τελευταίας εκλογιής αναμέτρησης που διεξήχθη Ιανουάριο
 αλλά πρώτης για τον 20ο αιώνα, ανήκε στο Βασιλιά Γεώργιο Β.
Ορίστηκε για τις 26 Ιανουαρίου 1936 , αφού είχε ήδη πραγματοποιηθεί
 η επάνοδός του στο θρόνο καθώς και το νόθο δημοψήφισμα του Νοέμβριου
 του 1935, που επεδίωκε να παρουσιαστεί εσπευσμένα ως εγγυητής 
της «εθνικής ενότητας», υπερβαίνοντας μάλιστα το διχασμό 
βενιζελικών – αντιβενιζελικών. Αφού απαλλάχτηκε από τον πραξικοπηματία 
Κονδύλη, διόρισε πρωθυπουργό υπηρεσιακής κυβέρνησης τον Κ. Δεμερτζή 
και το Δεκέμβριο με την προκήρυξη εκλογών διέλυσε τη Βουλή.
Αν και τα βασικά πολιτικά κόμματα (βενιζελικοί- δημοκρατικοί
 και αντιβενιζελικοί-βασιλικοί) είτε δεν επιθυμούσαν, γενικώς, εκλογές
 είτε ήθελαν να διεξαχθούν αργότερα -οι Φιλελεύθεροι πρότειναν σαν μήνα
 διεξαγωγής τον Απρίλιο, οι Προοδευτικοί μετά το τέλος του χειμώνα επικαλούμενοι 
δυσχέρειες στις μετακινήσεις - δεν εισακούστηκαν.
 Μάλιστα λόγω των βασιλικών υπολογισμών για έλεγχο του μετεκλογικού
 πολιτικού σκηνικού, εκτάκτως δεν διεξήχθησαν μόνο οι εκλογές αλλά ίσχυσε
 και το αναλογικό εκλογικό σύστημα.
Παραδόξως για την εποχή ο χειμώνας του 1936 χαρακτηρίστηκε 
ως ο θερμότερος των τελευταίων εβδομήντα ετών κι έτσι οι ισχυρισμοί
 για δυσχέρειες στις μετακινήσεις που επικαλούνταν οι Προοδευτικοί κατέρρευσαν. 
Όσο για τις συνθήκες διεξαγωγής των εκλογών αρκεί ν΄ αναφερθεί ότι έγιναν 
με έντονες φήμες για «κίνημα», δράση κουμπουροφόρων, κυρίως, από μέρους
 των οπαδών του Κονδύλη, διπλοψηφίες κτλ. Αυτός ήταν ο λόγος
 που ο αρχηγός των Φιλελευθέρων, Σοφούλης ζητούσε επίμονα ν΄ αναλάβει 
την τήρηση της τάξης ο στρατός και το ναυτικό.
Ο στόχος της Αυλής για συνεργασία των αστικών κομμάτων υπό τη σκέπη της
 δεν επιτεύχθηκε. Οι δυο μεγάλες παρατάξεις ισοψήφησαν 
(142 και 143 έδρες αντιστοίχως), αλλά η καθεμιά ηρνείτο να παραιτηθεί 
από τα «πρωτεία». Ακολούθησε αδυναμία συνεννόησης, και η κυβέρνηση
 σχηματίστηκε από τον Δεμερτζή. Μετά τον θάνατό του όμως ανέλαβε ο Μεταξάς 
και τα προβλήματα «λύθηκαν» με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Δεκεμβριανές κάλπες 
Εν μέσω εορταστικής περιόδου προκηρύχθηκαν εκλογές
 δύο ακόμα φορές
 τον 20ο αιώνα, όχι όμως τον Ιανουάριο 
αλλά το Δεκέμβριο του 1915 και του 1923. 
Την διεξαγωγή τους βέβαια επέβαλαν οι έκτακτες 
και ανώμαλες κοινοβουλευτικές
 συνθήκες εξαιτίας του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου
 και της Μικρασιατικής Καταστροφής. 
Εκλογικό μηνολόγιο
Όσο για τους προτιμώμενους μήνες διεξαγωγής των εκλογών μια αναδρομή 
στο εκλογικό μηνολόγιο από τη θέσπιση του Συντάγματος το 1844, μέχρι
 την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση του 2012, αναδεικνύει «πρωταθλητές» 
τους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο. Αυτούς τους δυο μήνες έχουν διενεργηθεί 
οι περισσότερες από τις 63 νεοελληνικές εκλογικές αναμετρήσεις, για την ακρίβεια
 έχουν στηθεί κάλπες πάνω από 10 φορές.
Ακολουθούν ο Μάρτιος και ο Μάιος που μετρούν από 7 εκλογές. 
Έπεται ο Φεβρουάριος και ο Σεπτέμβριος με 5 ενώ ακολουθούν οι Ιανουάριος, 
Απρίλιος και Ιούνιος με 4.
Στους μήνες με τις λιγότερες εκλογικές αναμετρήσεις βέβαια, την πρωτοκαθεδρία
 δεν έχει ο Ιανουάριος, αλλά ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, μετρώντας δύο εκλογικές 
αναμετρήσεις έκαστος, γνωστότεροι και ως μήνες
 που πραγματοποιούνται τα «μπάνια του λαού» .
Από τις 15 εκλογικές αναμετρήσεις που έχει ζήσει η μεταπολιτευτική Ελλάδα 
καμία δεν εξελίχτηκε το χειμώνα (Δεκέμβριος – Φεβρουάριος) ενώ 
πριν τη Μεταπολίτευση τους χειμερινούς μήνες καταγράφονται
μόλις 2 από 9 βουλευτικές εκλογές.
Στην πρώτη περίπτωση, 19 Φεβρουαρίου 1956, η επιλογή ήταν 
του Κ. Καραμανλή, μετά τα «εκλογομαγειρέματα» του αρχηγού 
της νεοσύστατης ΕΡΕ και του διορισμού του στην πρωθυπουργία.
Στη δεύτερη, 16 Φεβρουαρίου 1964, την πρωτοβουλία είχε ο Γ. Παπανδρέου, 
αφού η Ένωσις Κέντρου δεν είχε εξασφαλίσει αυτοδυναμία στην προηγούμενη 
αναμέτρηση του Νοέμβριου του 1963, πράγμα που ήλπιζε και κατάφερε
 να επιτύχει, στις τελευταίες κάλπες πριν από τη δικτατορία του 1967.
Συνολικά από το 1844 μέχρι σήμερα, στους χειμερινούς μήνες 
(Δεκέμβριο, Ιανουάριο, Φεβρουάριο) έχουν διεξαχθεί 12 φορές εκλογές, 
οι περισσότερες εξ αυτών τον 19ο αιώνα.

Επτά μύθοι και επτά αλήθειες για την ελληνική οικονομία.

Επτά μύθους και αλήθειες για την ελληνική οικονομία
 την επόμενη των εκλογών διατυπώνει 24 ώρες 
πριν την προσφυγή στις κάλπες με άρθρο του 
στην εφημερίδα «Καθημερινή» 
ο Νικόλαος Οικονομίδης, 
καθηγητής του Stern Business School. 
Η προεκλογική περίοδος ολοκληρώθηκε και σε αυτό
 το σύντομο χρονικό διάστημα πολλά ακούστηκαν 
για το περίφημο Grexit, ακούστηκαν πολλές απόψεις
 για την επιστροφή στη δραχμή, 
την πορεία της ελληνικής οικονομίας,
 τη διαγραφή του ελληνικού χρέους, 
την ανάπτυξη και το ενιαίο νόμισμα.
Διαβάστε παρακάτω τις απόψεις του γνωστού 
καθηγητή στα περί Grexit, 
νέας δραχμής και καταθέσεων…

Μύθος 1: Το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
 Πρέπει να το διαγράψουμε.
Αλήθεια: Ασφαλώς και το χρέος είναι βιώσιμο
 και εξυπηρετήσιμο, απλώς χρειάζεται ανάπτυξη,
 όχι πολιτική αβεβαιότητα. 
Καμία χώρα δεν αποπληρώνει το χρέος της.
 Οι χώρες πληρώνουν μόνο τους τόκους.
 Η Ελλάδα έχει μικρούς τόκους στα δάνεια 
από την Ε.Ε. και περίοδο χάριτος τόκων 25 ετών
 στα 60% του χρέους και 13 ετών σε άλλα 20% 
του χρέους. (…) Η πραγματική λύση είναι
 να επιμηκύνουμε τις λήξεις του 70-75 χρόνια…
Μύθος 2: Μπορούμε να διαγράψουμε όλο
 ή σημαντικό μέρος του χρέους μας
 προς τους Ευρωπαίους χωρίς να βρεθεί 
η Ελλάδα εκτός ευρώ.
Αλήθεια: Η ελληνική Βουλή δεν θα δεχόταν
 οι Έλληνες φορολογούμενοι να δωρίσουν 
στη Φινλανδία ή την Ολλανδία τα χρήματα
 που χρωστάνε στην Ελλάδα, έτσι και οι Φινλανδοί, 
Ολλανδοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι 
φορολογούμενοι δεν θα μας χαρίσουν τα 250 δισ. ευρώ
 που τους χρωστάμε. Αν προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ 
να διαγράψει μέρος του χρέους θα βρεθεί απέναντι 
σε μια ιδιαίτερα εχθρική Ευρώπη…
Μύθος 3: Η νέα δραχμή δεν είναι κακή λύση. 
Το ευρώ δεν είναι ταμπού. Αν βγούμε από το ευρώ
 θα είμαστε καλύτερα όπως 
στην καλή εποχή της δραχμής.
Αλήθεια: Η νέα δραχμή είναι το χειρότερο 
που μπορεί να συμβεί. Η έξοδος από το ευρώ
 θα είναι πλήρης καταστροφή για την Ελλάδα. 
Δεν θα μας φέρει στην παλιά ισοτιμία
των 341 δραχμών ανά ευρώ, αλλά ισοτιμία
 1.000 νέες δραχμές ανά ευρώ…
Μύθος 4: Οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμήσουν
 να αφήσουν την Ελλάδα να βγει από το ευρώ
 γιατί είναι καταστροφικό για αυτούς. 
Αλήθεια: Οι Ευρωπαίοι δούλεψαν για χρόνια 
για να ελαχιστοποιήσουν τον οικονομικό αντίκτυπο 
του Grexit σε αυτούς. 
Αυτή τη στιγμή θα είναι μηδαμινός. 
Μόνο η Ελλάδα καταστρέφεται 
με Grexit όχι η Ευρώπη…
Μύθος 5: Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες 
είναι προστατευμένες από την ΕΚΤ
 και δεν κινδυνεύουν ό,τι κι αν γίνει στην Ελλάδα. 
Αλήθεια: Λόγω ακραίας πολιτικής αβεβαιότητας
 και σημαντικής πιθανότητας εξόδου της Ελλάδας 
από το ευρώ, ιδιώτες καταθέτες και επιχειρήσεις 
έχουν κάνει σημαντικές αναλήψεις στον μήνα
 πριν τις εκλογές. 
Αν εκλεγεί η αξιωματική αντιπολίτευση 
η τάση αυτή θα ενταθεί. (…) 
Χωρίς μνημόνιο η ΕΚΤ δεν θα στηρίζει
 τις ελληνικές τράπεζες και δεν θα εγγυάται
 τις καταθέσεις. 
Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει τη δυνατότητα 
να εγγυηθεί τις καταθέσεις από μόνη της…
Μύθος 6: Το Grexit είναι κινδυνολογία. 
Δεν θα συμβεί.
Αλήθεια: Λάθος. Αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ το Grexit
 έχει μεγάλη πιθανότητα να συμβεί
 με τους εξής τρεις τρόπους:
1. Αν η κυβέρνηση δεν πληρώσει το χρέος 
στους Ευρωπαίους.
2. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να πραγματοποιήσει
 το πρόγραμμά της μέσα στο ευρώ απλά και μόνο
γιατί δεν θα έχει πρόσβαση σε πιο πολλά ευρώ. 
3. Το Grexit θα γίνει από λάθος. 

Μύθος 7: Δεν χρειαζόμαστε διαρθρωτικές αλλαγές.
 Αυτές πλήττουν τον λαό.
Αλήθεια: Μέγιστο λάθος. 
Η ελληνική οικονομία παράγει πολύ λιγότερα
 από όσο μπορεί, παρότι οι πιο πολλοί Έλληνες
εργάζονται σκληρά. 
Το τεράστιο πελατειακό κράτος 
τη βαραίνει αφόρητα...
Διαβάστε περισσότερα στο σημερινό φύλλο 
της εφημερίδας «Καθημερινή».

Η ώρα της κάλπης πλησιάζει και να δούμε τι....

Η ώρα της κάλπης πλησιάζει
 και να δούμε τι....κυοφορεί!
"Οι μέρες είναι γκαστρωμένες"
Ζούμε περίεργες μέρες.
 Γκαστρωμένες. 
Πολλοί λένε ότι γνωρίζουν
 ή έχουν προβλέψει
 τι θα βγει απ’ την κάλπη. 
Να μην πιστεύετε κανένα.
Όλα "παίζονται" στους αναποφάσιστους.

"Η ψήφος είναι δυνατότερη από τη σφαίρα". Αβραάμ Λίνκολν (Σπαρταριστές, εκλογικές φράσεις)

Το προεκλογικό ντελίριο 
στα απολύτως καλύτερά του!
Σπαρταριστές, «άβολες» 
και βιτριολικές εκλογικές ατάκες.
Αν υπάρχει μία εποχή που δικαιώνονται 
οι μεγαλόστομες δηλώσεις και οι περίτεχνες ρήσεις,
 αυτή δεν είναι άλλη από την προεκλογική περίοδο. 
Εκεί δηλαδή που τα μεγαλύτερα πνεύματα 
της οικουμένης ή απλώς οι πιο σπιρτόζοι 
γλωσσοπλάστες τα δίνουν κυριολεκτικά όλα 
σε όρους ευφάνταστων φράσεων που έχουν να κάνουν
 με τον εκλογικό πυρετό. 
Είτε εκστομίζεται για να εκφράσει τη λατρεία
 στη δημοκρατία και την πίστη στους θεσμούς
 είτε πάλι για να λοιδορήσει τη διαδικασία
 και τον τρόπο εκλογής, η ατάκα καταφέρνει
 να συμπυκνώσει κάτι από τον ιστορικό χρόνο
 που λέγεται, αλλά και από το πνεύμα
 φυσικά του εκφωνητή της.
Μέρες που είναι πια, ώρα να θυμηθούμε
 τις καλύτερες εκλογικές ατάκες όλων των εποχών. 
Τάδε έφη λοιπόν…
Έρχονται εκλογές. 
Παγκόσμια ειρήνη δηλώνεται και οι αλεπούδες 
επιδεικνύουν ειλικρινές ενδιαφέρον 
για την παράταση της ζωής των πουλερικών. 
George Eliot
Πάρε τους ανόητους στην πλευρά σου και μπορείς 
να εκλεγείς στα πάντα. 
 Frank Dane
Οι ψήφοι θα έπρεπε να ζυγίζονται 
όχι να καταμετρώνται. 
 Φρίντριχ φον Σίλερ 
Αν εκλεγώ, θα είμαι ευγνώμων. 
Αν όχι, θα είναι όλα τα ίδια. 
 Αβραάμ Λίνκολν
Αν θες να εκλεγείς, σφίξε το χέρι 25.000 ανθρώπων
 τις ημέρες των εκλογών. 
Χάρι Τρούμαν 
Ποτέ δεν ψήφισα υπέρ κανενός. 
Πάντα ψηφίζω κατά.
W.C. Fields
Ο αγγλικός λαός πιστεύει ότι είναι ελεύθερος.
 Αυτό είναι βαθύτατα εσφαλμένο. 
Είναι ελεύθερος μόνο όταν εκλέγει τα μέλη της βουλής. 
Μόλις τα μέλη εκλεγούν, ο λαός υποδουλώνεται. 
Δεν είναι τίποτα. 
Στη σύντομη στιγμή της ελευθερίας του,
 ο αγγλικός λαός κάνει τέτοια χρήση της ελευθερίας του 
που του αξίζει να τη χάσει. 
Ζαν-Ζακ Ρουσό 
Οι έξυπνες και ελκυστικές γυναίκες
 δεν θέλουν να ψηφίζουν. 
Είναι πρόθυμες να αφήνουν τους άντρες 
να κυβερνούν όσο εκείνες κυβερνούν τους άντρες. 
 Τζορτζ Μπέρναρντ Σο 
Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι μισούν 
την πολιτική είναι γιατί η αλήθεια είναι σπάνια 
στόχος του πολιτικού. 
Οι εκλογές και η εξουσία είναι.
 Cal Thomas
Η δημοτικότητα δεν πρέπει να είναι δείκτης
 για την εκλογή των πολιτικών. 
Αν εξαρτιόταν από τη δημοτικότητα,
 τότε ο Ντόναλντ Ντακ και τα Μάπετς θα έπρεπε
 να πάρουν θέση στη Σύγκλητο.
Όρσον Ουέλς 
Το να κερδίσεις τις εκλογές είναι από τα αυτά
 τα πράγματα που είναι καλά νέα
 και κακά νέα ταυτοχρόνως. 
Εντάξει, τώρα είσαι δήμαρχος.
 Τα κακά νέα είναι ότι τώρα είσαι δήμαρχος 
 Κλιντ Ίστγουντ 
Είναι αρκετό να ξέρουν οι άνθρωποι
 ότι έγιναν εκλογές. 
Οι άνθρωποι που ψηφίζουν δεν αποφασίζουν τίποτα.
 Οι άνθρωποι που καταμετρούν τις ψήφους 
αποφασίζουν τα πάντα.
Ιωσήφ Στάλιν
Κάθε εκλογές είναι ένα είδος προκαταβολικής 
δημοπρασίας κλεμμένων αγαθών.
H.L. Mencken
Αυτή είναι μια τρομακτική στατιστική: 
περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν 
στο ριάλιτι «American Idol» 
παρά στις αμερικανικές εκλογές.
 Rush Limbaugh
Οι μόνοι άνθρωποι που δεσμεύονται πραγματικά 
από τις προεκλογικές υποσχέσεις είναι οι ψηφοφόροι
που τους πιστεύουν.
 Christopher Hitchens 
Τερματίζοντας δεύτερος στους Ολυμπιακούς, 
σου φέρνει ασημένιο. Τερματίζοντας δεύτερος
 στην πολιτική, σου φέρνει λήθη.
Ρίτσαρντ Νίξον
Πάντα χάνω τις εκλογές στις δημοσκοπήσεις 
και πάντα τις κερδίζω την ημέρα των εκλογών.
 Μπέντζαμιν Νετανιάχου 
Η ψήφος είναι σαν το τουφέκι: η χρησιμότητά του
 εξαρτάται από τον χαρακτήρα του κατόχου.
 Θεόδωρος Ρούζβελτ
Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα.
 Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται 
για να καθοριστεί ποιος πολιτικός είναι ο καλύτερος 
για να σου κάνει πλύση εγκεφάλου.
Dennis Adonis
Οι ελεύθερες εκλογές των αφεντικών δεν καταργεί
 ούτε τους αφέντες ούτε τους δούλους.
Χέρμπερτ Μαρκούζε
Η ψήφος είναι δυνατότερη από τη σφαίρα. 
Αβραάμ Λίνκολν 
Οι άνθρωποι ποτέ δεν ψεύδονται
 τόσο όσο μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου 
ή πριν από τις εκλογές.
 Ότο φον Μπίσμαρκ