Γύρω στο 750 π.Χ. και 200 π.Χ., οι αρχαίοι Έλληνες
συνέθεταν τραγούδια με συνοδεία λύρας, φλογέρας
και κρουστών. Περισσότερα από 2000 χρόνια αργότερα, μελετητές έχουν βρει τον τρόπο να ανακατασκευάσουν
και να εκτελέσουν τους ήχους ώστε να γίνει αντιληπτό
πώς ακούγονταν τα τραγούδια
και η μουσική που τα συνόδευε.
Στην ιστοσελίδα του BBC ο Armand D'Angour,
μουσικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο
της Οξφόρδης, δηλώνει: Τα αρχαία ελληνικά όργανα γνωστοποιούνται από περιγραφές, πίνακες ζωγραφικής
και ευρήματα, τα οποία μας επιτρέπουν να καθορίσουμε
τα ηχοχρώματα και το εύρος των ήχων που παράγουν.
Εντωμεταξύ, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επεξεργαστεί μαθηματικές αναλογίες των μουσικών διαστημάτων,
ώστε μια οκτάβα είναι 2:1, το ένα πέμπτο 3:2,
ένα τέταρτο 4:3, και ούτω καθεξής.
Η στήλη του Σεικίλου ανακαλύφθηκε το 1883,
στις Τράλλεις (κοντά στην Έφεσο) της Μ. Ασίας
και σήμερα εκτίθεται στο εθνικό μουσείο της Δανίας.
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε τον David Creese,
έναν κλασικιστή από το Πανεπιστήμιο του Newcastle,
να παίζει «ένα αρχαίο ελληνικό τραγούδι
από μια πέτρινη επιγραφή σε όργανο με 8 χορδές
που μοιάζει με σαντούρι.
Η μελωδία που ακούγεται ανήκει στον Σείκιλο,
όπως γράφει το περιοδικό Αρχαιολογία.
Ο Σείκιλος έγραψε το τραγούδι του μετά το 200 π.Χ.
σε επιτύμβια κυλινδρική στήλη
που έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει
στην κοινή ελληνική γλώσσα της ελληνιστικής
εποχής επίγραμμα δώδεκα λέξεων
και μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων
συνοδευμένο με μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου