Όταν ο άνεμος φωνή νομίζεις ότι έχει
και η βροχή στο τζάμι σου χτυπάει θυμωμένα,
μια μουσική απόμακρη να ζωντανεύει νιώθεις
ολόγυρα και μέσα σου και θέλεις να χορέψεις.
Τότε ορθώνονται σκιές οι πρόγονοι στους τοίχους
αναζητώντας μερτικό απ τη ζωή σου να χουν
κι απολογείσαι γράφοντας πως έζησες ως τώρα
κι αν τη ζωή σπατάλησες συγχώρεση να πάρεις.
Δεν ξέρω αν αμάρτησα, τι έπρεπε να κάνω.
Μα πάλι όμως σκέφτομαι δεν έχει σημασία.
Πάν Καρτσωνάκης
Κυριακή 9 Σεπτέμβρη 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου