Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Χαρείτε τη "βόλτα", γιατί δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής!

  Θυμώνω ακόμη μ αυτούς
   που δηλητηρίασαν τα παιδικά μου χρόνια
            σπέρνοντας, ο καθένας, τις δικές τους φοβίες
                 στα σχολειά και στις παρέες
               είτε από χαζομάρα κάποιοι και άγνοια
                     είτε κάποιοι άλλοι από συμφέρον
    με τις μεταφυσικές τους ηλιθιότητες
       επιδιώκοντας να με κάνουν πρόβατο
     που θα το άρμεγαν για μια ζωή.
               Θυμώνω και με όλους αυτούς
        που  εξουσιάζουν στην κοινωνική ζωή
             απολαμβάνοντας αγαθά εξουσίας
              καλυπτόμενοι κάτω από μανδύες
               και βάπτισαν αυθαίρετα
             τις αφεντομουτσουνάρες τους
                            θεσμούς! 
                     Θυμώνω για όσες φορές,
        πέφτοντας στη «λακούβα του φόβου»
           δεν τόλμησα το χέρι μου να απλώσω
                κι αρκέστηκα με όσους καρπούς
                 πεσμένους βρήκα καταγής,
             για να θυμηθώ και τον Ουράνη.
    Προσωπικά εκτιμώ αυτούς που το παλεύουν
          έστω κι αν γνωρίζουν ότι οι Μήδοι
                  στο τέλος θα περάσουν
        κι αυτό γιατί τα ποντίκια έχουν ήδη
                  εγκαταλείψει το πλοίο
             ( κι αυτό είναι κακό σημάδι )
       και ότι είναι πολύ μεγάλα τα συμφέροντα
                που θέλουν τους "Μήδους"
            προσπαθώντας να μας πείσουν 
         ότι οι Βάρβαροι είναι η μόνη λύση.
Πάν Καρτσωνάκης
..............................................
         Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου
                              όπως την θέλεις,
                τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
             όσο μπορείς,  μην την εξευτελίζεις
         μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
           μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

           Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
          γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
       στων σχέσεων και των συναναστροφών
                   την καθημερινή ανοησία,
          ως που vα γίνει σα μιά ξένη φορτική.
            Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης
                                   (1913)
             Ithaca
When you set out on your journey to Ithaca, 
            pray that the road is long, 
        full of adventure, full of knowledge. 
      The Lestrygonians and the Cyclops, 
     the angry Poseidon -- do not fear them: 
You will never find such as these on your path, 
       if your thoughts remain lofty, if a fine 
emotion touches your spirit and your body. 
      
         The Lestrygonians and the Cyclops, 
the fierce Poseidon you will never encounter, 
      if you do not carry them within your soul, 
if your soul does not set them up before you. 

                Pray that the road is long. 
That the summer mornings are many, when, 
         with such pleasure, with such joy 
you will enter ports seen for the first time; 
             stop at Phoenician markets, 
         and purchase fine merchandise, 
mother-of-pearl and coral, amber and ebony, 
      and sensual perfumes of all kinds, 
    as many sensual perfumes as you can
             visit many Egyptian cities, 
         to learn and learn from scholars. 

           Always keep Ithaca in your mind. 
          To arrive there is your ultimate goal. 
            But do not hurry the voyage at all. 
         It is better to let it last for many years 
    and to anchor at the island when you are old, 
       rich with all you have gained on the way, 
not expecting that Ithaca will offer you riches. 

    Ithaca has given you the beautiful voyage. 
Without her you would have never set out on the road. 
             She has nothing more to give you. 

                    And if you find her poor,
          Ithaca has not deceived you. 
                 Wise as you have become,
               with so much experience, 
       you must already have understood
                       what Ithacas mean. 

         Konstantinos  P. Kavafis  (1911) 
                Ιθάκη
            Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, 
            να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, 
          γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. 
         Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 
         τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, 
    τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς, 
        αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή 
   συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. 
          Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 
      τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 
      αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, 
     αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. 

            Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. 
        Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι 
            που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά 
    θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· 
        να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, 
     και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, 
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, 
        και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, 
 όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· 
       σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, 
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους. 

      Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. 
    Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. 
          Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. 
      Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· 
        και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, 
       πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, 
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. 

          Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. 
   Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. 
            Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια. 

  Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. 
        Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, 
     ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 
          Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)    
..................................................
      Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 
     τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 
   αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, 
   αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
.....................................................
          
  Από τα γυμνασιακά μου χρόνια,
                     που πρωτοδιάβασα,
           στα σχολικά βιβλία,  την Ιθάκη
                του μεγάλου μας ποιητή
     «στεκόμουν» σε αυτούς τους στίχους
      περισσότερο από όλους τους άλλους
         πιστεύοντας, ακόμη και σήμερα,
              ότι είναι το «κέντρο βάρους»
                  όλου του ποιήματος.

Δεν υπάρχουν σχόλια :