Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα
Σα φυλαχτό το πρόσεχα το βγαζα το κοιτούσα.
Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.
Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.
Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα
αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα
και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες
Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.
Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα
Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!
Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων
Όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων
αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυό σου χείλια
πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια !
Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει
Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει
και μες τα σύννεφα δε βρει παλάτια και χρυσάφι
θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει.
Πες του για μένα μοναχά πως ήμουν ένας φίλος
που τραγουδούσε στο χαρτί ανώφελα σα γρύλος.
Τάκης Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου