Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Ύπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται!

ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.
Κικὴ Δημουλᾶ

Ὅταν ἡ Κικὴ Δημουλᾶ ρωτήθηκε σὲ παλαιότερη 
συνέντευξή της: «τί εἶναι ποίημα γιὰ σᾶς;», ἔδωσε
 τὴν ἑξῆς ἀπάντηση: Πρῶτα-πρῶτα
 μιὰ συνάντησή μου μὲ λέξεις ποὺ ἔχουν καθαρὰ
 βασανιστικὲς προθέσεις ἀπέναντί μου. 
Μοῦ ἀντιστέκονται καὶ πρέπει νὰ κάνω
 μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους.
Ἐπίσης ἡ ἴδια ἔχει πεῖ: Ἂν κάποιος τὴν ὥρα 
ποὺ διαβάζει ἕνα ποίημα πεῖ «ἔτσι νιώθω κι ἐγώ»
 κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ τὸν βοηθάει,
 εἶναι γιὰ πέντε λεπτά.
 Τὰ ἑπόμενα πέντε λεπτὰ 
περιμένει ἡ ζωὴ ἀπ᾿ ἔξω μὲ τὸ ντουφέκι της 
καὶ τοὺς πυροβολισμούς της.
 Καὶ ἡ ποίηση δὲν μπορεῖ νὰ προκαλέσει 
ἀφλογιστίες, οὔτε ἀλεξίσφαιρο εἶναι ἡ ποίηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια :