Το ψωμί δε με τρέφει, η αυγή με ταράζει.

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή, τα μαλλιά σου. 

Σιωπηλή, πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους.

Το ψωμί δε με τρέφει, η αυγή με ταράζει.

Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα.

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο,

τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού.

Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου, 

θέλω να καταφάω το δέρμα σου

 σαν ολόκληρο αμύγδαλο.

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα 

που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου, 

τη μύτη, άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου, 

θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά

 απ τα ματόκλαδα σου.

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως, 

ψάχνοντας για εσένα, και τη ζεστή σου καρδιά, 

όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

Πάμπλο Νερούντα