Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Η τουρκοκρατία καλά κρατεί. (άρθρο)

Παρακολουθώντας κανείς την ηγεμονική πολιτική 
που ασκεί παγκοσμίως η Αμερική από το τέλος 
του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και δώθε, 
θα διαπιστώσει εύκολα πως ό,τι δεν πέτυχε με τα όπλα 
το πέτυχε με τις εικόνες. 
Το Χόλιγουντ, με αλλά λόγια, αποδείχτηκε 
πιο αποτελεσματικό από τη βαριά
 και διαστημική πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ. 
Το Χόλιγουντ ούτε έκανε αποβάσεις ούτε επέβαλε 
δικτατορίες. Απλώς κατέστησε την Αμερική 
υπέρτατο αντικείμενο του πόθου – τον τρόπο ζωής,
το φανταχτερό της όνειρο.
Εν πρώτοις, κατάφερε να επιβάλει 
τον αμερικανικό τρόπο σκέψης και κατόπιν
 να αφηγηθεί στην οθόνη την «Καταιγίδα της Ερήμου»
 σαν μια συναρπαστική ιστορία 
που μιλά στις καρδιές όλων μας! 
Ένα καπελάκι των Μπόστον Σέλτικς είναι αρκετό
 για να κάνει τον κάτοικο και της πιο 
απόμακρης ζούγκλας ευτυχισμένο.
Η επιτυχία έγκειται στο να κάνεις τον άλλο
 να αισθάνεται οικεία με τη γλώσσα σου, 
τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά σου.
 Πράγμα που γίνεται συστηματικά, εδώ και καιρό, 
κυρίως από τα δύο μεγάλης ακροαματικότητας 
κανάλια, τα οποία προβάλλουν τουρκικά σίριαλ.
 Όπως εύστοχα γράφει ο Γ. Καραμπελιάς 
στο «Άρδην», «το τουρκικό κράτος έχει ήδη 
καταλάβει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες 
της Ελληνικής Δημοκρατίας χωρίς να χρειαστεί 
να καταλάβει έδαφος της Ελλάδας». 
Το δε απόγειο της υποκρισίας είναι ότι
 στα δελτία ειδήσεων των δύο αυτών καναλιών
 προβάλλονται λεπτομερώς οι τουρκικές
 παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας 
και οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, 
όπου τα τουρκικά πολεμικά 
πλέουν ανενόχλητα ως το Σούνιο.
Αμέσως μετά οι διαφημίσεις προετοιμάζουν 
το κοινό για τον Σουλεϊμάν 
και τη δακρύβρεχτη Σιλά. 
Έτσι εντυπώνεται σίγα - σιγά η ιδέα 
του τουρκικού τρόπου ζωής, σκέψης και πολιτισμού,
 μας γίνεται οικεία, κλαίμε με τις ιστορίες αγάπης,
 θαυμάζουμε τις απαστράπτουσες Μερσεντές 
και τις πολυτελείς βίλες, μαθαίνουμε ότι ο πάτος
 της τροφικής αλυσίδας της υπεραναπτυγμένης 
τουρκικής κοινωνίας είναι οι Κούρδοι – με δυο λόγια, 
στήνεται ένα ιδανικό πολιτισμικό πρότυπο, 
ενώ ταυτόχρονα μας εντάσσουν σε ένα οικείο 
περιβάλλον, καθόλου εχθρικό, κάθε άλλο, 
τόσο φιλικό, που μπορούμε να… ενώσουμε 
και τις χώρες μας ακόμα!
Βεβαίως, όλα αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερη 
βαρύτητα αν δεν μαθαίναμε και το ένδοξο
 ιστορικό παρελθόν της γειτονικής 
και τόσο φιλικής χώρας. 
Μπορεί η πλειονότητα των ελληνοπαίδων 
που εισέρχεται στα πανεπιστήμια να θεωρεί 
ότι η 28η Οκτωβρίου αναφέρεται… 
.......στην τουρκοκρατία και ο Παρθενώνας…
........ στο Βυζάντιο, ωστόσο η ελληνική Δημοκρατία 
φροντίζει να γνωρίσουν τα πάντα για τον Σουλεϊμάν
 και το χαρέμι του. 
Καθώς φαίνεται, και σε αυτήν την περίπτωση 
ό,τι δεν πέτυχαν οι τουρκικές προκλήσεις 
και η συχνή όξυνση των σχέσεων – πολλές φορές 
υπό την απειλή πολέμου 
των κατά τα άλλα φίλων γειτόνων – το πέτυχε
 η νεο-οθωμανική προπαγάνδα μέσω 
των απερίγραπτα (ουδόλως) «αφελών» σίριαλ
 που κλέβουν τις καρδιές των Ελλήνων τηλεθεατών, 
οι οποίοι συγκινημένοι, χρεοκοπημένοι και δίχως μέλλον
 κλαίνε και οδύρονται για τις ατυχίες της Σιλά
 σε καθημερινή βάση. 
«Μα είναι συγκινητικό, πολύ συναισθηματικό»,
 και το δάκρυ ρέει με μεγαλύτερη συχνότητα 
και από τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Η αρχή έγινε από τον ΣΚΑΪ, όπου ανακαλύφθηκε
 μια νέα ανάγνωση - αφήγηση (!)
 της Ιστορίας του ’21 και μάθαμε ότι τα πράγματα 
δεν ήταν ακριβώς όπως τα ξέραμε και ότι 
είχαμε πέσει θύματα παρεξήγησης!
 Οι Τούρκοι δεν ήταν δυνάστες και κατακτητές.
 Μάθαμε σε εντατικά τηλεοπτικά ιστορικά 
σεμινάρια ότι ασκούσαν δημοκρατική διοίκηση 
και ότι οι Έλληνες έχαιραν προνομίων
 που λίγο - πολύ τα έχασαν με την αδικαιολόγητη
 Επανάσταση και γι’ αυτό 
μας θεωρούν… αχάριστους!
Μετά ήρθε ο Alpha, μετά ο Ant1 και το Mega 
να συνεχίσουν αυτήν την πατριωτική πολιτική 
με λιγότερο επιστημονικό, αλλά αποτελεσματικότερο
 τρόπο… με ιστορίες αγάπης, με την προβολή 
του ένδοξου παρελθόντος των γειτόνων, 
κάνοντάς μας κοινωνούς 
της γλώσσας τους - για να τη συνηθίζουμε - όπως 
και του συναισθηματικού τους κόσμου,
 του τόσο συγκινητικά τρυφερού…
Η παρακμή μας είναι πολύ μεγαλύτερη 
από αυτήν που φανταζόμαστε ή ακόμα 
κι από αυτήν που τρομάζουμε να αποδεχτούμε. 
Αρκεί να σκεφτούμε ότι φτάσαμε στο σημείο 
με τέτοια πολιτισμική παράδοση να… εισάγουμε 
τούρκικο πολιτισμό.
Πηγή topontiki

Δεν υπάρχουν σχόλια :