Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Η εξομολόγηση του πατέρα της οροθετικής ιερόδουλης.

Έζησε αρκετά χρόνια σε ίδρυμα. 
Δεν γινόταν αλλιώς. 
Ο πατέρας της ήταν στη φυλακή και η μητέρα της 
είχε φύγει από το σπίτι. Δοκίμασε ναρκωτικά 
για πρώτη φορά σε ηλικία 14 ετών 
μαζί με άλλες συμμαθήτριες της. 
Από τότε και μέχρι σήμερα η 18χρονη πλέον 
Μαριάννα Βαξεβανίδη, μια από τις οροθετικές
 ιερόδουλες βιώνει τον δικό της Γολγοθά. 
Αυτόν που την ανάγκασε να στραφεί στον αγοραίο
 έρωτα για να εξασφαλίσει τη δόση της.
Από πολύ μικρή, η Μαριάννα, ήταν γνωστή 
στις γειτονιές του Πικερμίου. Έμενε εκεί
 με τον πατέρα της σε ένα σπίτι ψηλά προς το βουνό 
και οι κάτοικοι θυμούνται το όμορφο χαμόγελο της
 και τα μεγάλα γαλανά μάτια της.
Όλοι όμως γνώριζαν και το δράμα που βίωνε 
σε μια οικογένεια διαλυμένη. Για το δράμα αυτό 
μιλάει στο Πρώτο Θέμα ο πατέρας της κ. Παναγιώτης Βαξεβανίδης. Φανερά συντετριμμένος δεν μπορεί 
να πιστέψει αυτό που συνέβη στο παιδί του. 
«Η κόρη μου έμπλεξε με τα ναρκωτικά στο σχολείο. 
Το προσέχαμε το παιδί, το ελέγχαμε. 
Όταν έφυγε η μάνα της άρχισαν τα προβλήματα. 
Κατέληξε στην Ομόνοια. Προσπάθησα να τη σώσω. 
Πήγα να τη βρω αλλά εκεί είναι γκέτο. Με διώξανε.
 Ερχόταν μερικές μέρες εδώ στο σπίτι 
αλλά δεν την κρατούσε τίποτα. Είχε εθιστεί. 
Ξέρω ότι έφταιξα, αλλά δεν θέλω να βλέπω 
το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση.
Ο κ. Βαξεβανίδης έμαθε από τα μέσα ενημέρωσης
 ότι η κόρη του ήταν μια από τις οροθετικές ιερόδουλες. 
«Δεν ήξερα ότι η Μαριάννα είχε AIDS. 
Γνώριζα μόνο για τα ναρκωτικά. 
Εδώ και 40 χρόνια καπνίζω χασίς. 
Έκανα φυλακή και το παιδί έπρεπε να πάει στο ίδρυμα 
επειδή και η μάνα της ζούσε αλλού. 
Εκεί έκανε κακές παρέες. 
Στο σχολείο που πήγαινε με τα κορίτσια
 από το ίδρυμα αγοράζανε χάπια. 
Τους τα πουλούσαν αλλοδαποί.
 Ήταν τόσο ευάλωτη που δεν είχε στήριγμα 
και δεν άντεξε».
Όσο για το μήνυμα που στέλνει 
μέσω της εφημερίδας στην κόρη του, αυτό είναι 
«Θέλω να πω στο παιδί μου να κάνει υπομονή, 
να παίρνει τα φάρμακα της, τη θεραπεία της. 
Κι εγώ μόλις με αφήσουν θα πάω να τη δω».



1 σχόλιο :

Kartsonakis Pan είπε...

Αντί για δικό μας σχόλιο
θα θυμηθώ και πάλι, λίγους στίχους:
«…Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού.

Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:

-Εικόνα σου είμαι κοινωνία

και σου μοιάζω!»
Γαλάτεια Καζαντζάκη