Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008

Θερμοπύλες. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης




Θερμοπύλες.


Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.


Κωνσταντίνος Καβάφης

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ!

Φωτογραφίες: Καρτσωνάκης Πάν

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Στο δωμάτιο που μένω .


Στο δωμάτιο που μένω . . . κατοικούν φαντάσματα
που τις νύχτες τραγουδάνε . . .  . ξεχασμένα άσματα.
Καυγαδίζουν και μιλάνε για χρονιές που ζήσανε
Πίνουν και γελούν κι εμένα, χρόνια εκτοπίσανε.
Το πρωί μονάχα φεύγουν, κρύβονται στα γράμματα
των βιβλίων που διαβάζω, έως τα χαράματα.
Στο δωμάτιό μου μένω, στην ουσία μόνος μου
στίχους φτιάχνω και διαβάζω να γεμίζει ο χρόνος μου
και κοιμάμαι πάντα μέρα βάζοντας στο αίμα μου
δηλητήριο τους στίχους που γραψα: το θέμα μου !
Καρτσωνάκης Πάν

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Τώρα, δε φταίνε οι σκιές, αλλά το φως που φεύγει.




















Δίχως φως δεν υπάρχουν σκιές,
έγραφε θυμάμαι ένα σύνθημα
στο μακό σου φανελάκι
και ζωγραφίζαμε ολόγυρα λουλούδια,
πουλιά, καρδιές και νότες.

Συμφωνούσαμε
πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος
και η δική μας η γενιά
νομίζαμε πως θα τον κάνει καλύτερο.

Πιστεύαμε πως η γενιά μας
θα καταργούσε τους πολέμους
την πείνα και την εξαθλίωση .

Τραγουδούσαμε την ειρήνη
τον έρωτα και την ελευθερία.

Γράφαμε συνθήματα στους τοίχους.
Τότε . . . . . . . . . . .

Τώρα . . . . . . . . . . . . . . .
Τώρα, δε φταίνε οι σκιές
που φαίνονται μεγάλες
αλλά το φως που φεύγει.

Φωτογραφίες - Κείμενο: Καρτσωνάκης